Filozofia techniki ma własną specyfikę i jest trwale obecna w naukach filozoficznych. Obejmuje ona całość refleksji nad wytwórczą działalnością człowieka, a nawiązuje nie tylko do antropologii filozoficznej, ale także do filozofii społecznej, filozofii kultury, a nawet do filozofii dziejów. Uprawiający etykę inżynierską najczęściej programowo dystansują się od tego typu rozważań ogólnych, co wyraźnie różni ich na przykład od autorów zajmujących się etyką lekarską, której nie sposób uprawiać bez odwołań do bioetyki, czy etyków biznesu, często nawiązujących do etyki społecznej. W dużej mierze wynika to zapewne z mocno wpisanej w dzieje refleksji filozoficzno-etycznej XIX i XX wieku niechęci szeroko rozumianej humanistyki do techniki. Niechęć ta związana była przede wszystkim z negatywną aksjologiczną oceną techniki jako motoru przemian kulturowo-cywilizacyjnych.

Szeroka analiza cywilizacji technicznej pozwala na gÅ‚Ä™bsze zrozumienie uwarunkowaÅ„ wpÅ‚ywajÄ…cych na zakres i specyfikÄ™ etyki inżynierskiej. Zespół zagadnieÅ„ tej etyki wyznaczony jest przez (1) ryzyko zwiÄ…zane z wprowadzaniem innowacji technicznych potwierdzone przykÅ‚adami licznych ich negatywnych skutków o różnej skali (od lokalnych wypadków po przeobrażenia globalne o charakterze zarówno przyrodniczym, jak i spoÅ‚ecznym) oraz (2) zÅ‚ożoność struktur, w których funkcjonuje inżynier. PojÄ™ciami centralnymi etyki inżynierskiej staÅ‚y siÄ™ w zwiÄ…zku z tym dwa pojÄ™cia: „odpowiedzialność” oraz „projekt” (jako szersze od pojÄ™cia „konstrukcji”, uwzglÄ™dniajÄ…ce także aspekty dynamiczne sytuacji wytwórczej), z których pierwsze niesie treÅ›ci aksjologiczne, a drugie sÅ‚uży do opisu uwarunkowaÅ„ dziaÅ‚alnoÅ›ci inżynierskiej. Problematyka odpowiedzialnoÅ›ci pod koniec XX wieku caÅ‚kowicie zdominowaÅ‚a rozważania zarówno na ogólnym poziomie filozofii techniki, jak i na poziomie szczegółowych kwestii w obrÄ™bie etyki inżynierskiej.