Doskonały i klarowny artykuł, w którym autorka polemizuje z tzw. zasadą wystarczalności (sufficientarianism), której zwolennikami są m.in. Harry Frankfurt czy Roger Crisp. Zasada ta głosi, że to, co należy uwzględniać, oceniając pod kątem moralnym różne sposoby dystrybucji dóbr, to nie to, czy wszyscy mają ich tyle samo , ale to, czy wszyscy mają ich wystarczająco dużo. Wedle Casal doktryna wystarczalności ma część pozytywną i negatywną. Ta pierwsza podkreśla znaczenie udzielania pomocy tym, którzy znajdują się poniżej pewnego progu czy poziomu, ta druga stwierdza, że nic innego (np. to czy istnieją jakieś nierówności wśród ludzi , którzy mają wystarczająco dużo) nie ma moralnego znaczenia przy ocenie różnych sposób dystrybucji. Casal zauważa, że ta druga część tezy doktryny wystarczalności jest znacznie trudniejsza do obrony. Autorka analizuje pewne paradoksy, do których prowadzi doktryna wystarczalności w wersji zaproponowanej przez Frankfurta czy Crispa (gdy np. pomoc jednej osobie znajdującej się poniżej progu wystarczalności wymagałaby obniżenia poziomu, na którym znajduje się reszta ludzkości do poziomu wystarczalności, to bylibyśmy moralnie zobowiązani tak postąpić). Następnie autorka omawia argumenty przemawiająca na rzecz doktryny wystarczalności, wskazując na ich ograniczenia: 1) argument uznający, że to, co jest moralnie problematyczne to nędza, a nie fakt, że niektórzy mają mniej niż inni; 2) członkowie danej społeczności chętniej zgodziliby się na zasadę wystarczalności niż jakąkolwiek inną zasadę regulującą reguły dystrybucji (ten argument dotyczy tylko części pozytywnej omawianej tu doktryny i jego inspiracją jest teoria Rawlsa); 3) w sytuacji niedostatku jakiegoś dobra doktryna wystarczalności sprawdza się lepiej niż standardowo rozumiany egalitaryzm (np. gdy mam tylko kilka lekarstw ratujących życie, a wielu potrzebujących, to lepiej uratować kilka osób, niż rozdać lekarstwa wszystkim , nie ratując nikogo), Casal omawia różne wersje rozumienia tego argumentu; 4) w sytuacji obfitości równość nie ma znaczenia (nie mamy moralnego obowiązku obdarzać korzyściami raczej milionerów niż miliarderów). W następnej części Casal zwraca uwagę na szczególnie problematyczne cechy doktryny wystarczalności: 1) problem z ustaleniem poziomu, na którym jakość życia jest „wystarczająca”; 2) konieczność uzupełnienia doktryny wystarczalności zasadą przyznającą priorytet gorzej sytuowanym; 3) problem z tym, w jakim miejscu ma znajdować się „próg wystarczalności” (niekiedy jest nim sama możliwość przeżycia, niekiedy znajduje się znacznie wyżej); 4) potrzeba wprowadzenia wielu „progów wystarczalności”. W ostatnich częściach artykułu Casal proponuje własną teorię, w której doktryna wystarczalności nie zastępuje egalitaryzmu lub priorytaryzmu, lecz uzupełnia go.

(T.Ż.)